[zaloguj się]
[pdf]

ODTOCZYĆ (1) vb pf

Oba o jasne.

Fleksja
inf odtoczyć

inf odtoczyć. ◊ [part praet act odtoczywszy.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII w.; poza tym XVIII – XIX w. w innym znaczeniu.

Odsunąć tocząc; odwalić: [Abrotare, mele reden odtoczicz GlosyKórn II 158.]

odtoczyć co: Revolvere lapidem, Odwálić/ odtoczić kámień. Mącz 507b. Cf Zwrot.

[Zwrot: »odtoczyć [co] na stronę«: Po tym gdy [...] miáſto iuż było wywáleniem y zdziuráwieniem muru oſzpecone/ z tey ſtrony/ z ktorey był do niego naylepſzy przyſtęp/ odtocżywſzy dźiáłá ná ſtronę/ [...] iutrzeyſzy dźień ku ſzturmowániu [...] naznàcżył [Szkanderbeg] BarlBaz 385 (Linde).]

Synonim: odwalić.

Formacje współrdzenne cf TOCZYĆ.

Cf ODTOCZONY

ZZa