« Poprzednie hasło: ODWALENIE | Następne hasło: ODWALIĆ SIĘ » |
ODWALIĆ (14) vb pf
o oraz a jasne.
inf | odwalić |
---|
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | odwalił |
imperativus | |
---|---|
pl | |
2 | odwålcie |
conditionalis | ||
---|---|---|
pl | ||
1 | m pers | bysmy odwalili |
inf odwalić (4). ◊ fut 3 sg odwali (3). ◊ praet 3 sg m odwalił (5). ◊ [imp 2 pl odwålcie.] ◊ con 1 pl m pers bysmy odwalili (1). ◊ part praet act odwaliwszy (1).
Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI – XVIII w.
- 1. Odsunąć coś ciężkiego tocząc
(13)
- Przen (2)
- 2. Uderzając odłamać (1)
odwalić od czego (4): ij mowily k ſobie: Kto nám odwali kamiéń odedrzwi grobowych OpecŻyw 164v [idem MWilkHist, WujNT]; Anioł Pańſki zſtąpiwſzy z niebá/ przyſtąpił y odwálił kámień ode drzwi BibRadz Matth 28/2; MWilkHist G3v; WujNT Mar 16/3; [Odwalćie tho kámienie od dziury tey iáſkiniey [Aperite os speluncae] Leop Ios 10/22 (Linde)].
odwalić z czego (2): Po máłey chwili Rachel iego [Labana] corá przygnáłá owce/ odwálił iey Iakob kámień s ſtudniey/ áby owce nápoiłá BielKron 15 [przekład tego samego tekstu] BudBib Gen 29/10.
W charakterystycznych połączeniach: odwalić kamień (9); odwalić ode drzwi (grobowych) (4), z studniej (z wierchu studniej) (2).
Synonim: 1. odtoczyć.
Formacje współrdzenne cf WALIĆ.
ZZa