[zaloguj się]
[pdf]

ODTRĄCIĆ (8) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf odtrącić
praet
sg
3 n odtrąciło
conditionalis
sg pl
3 m m pers by odtrącili
f by odtrąciła m an
n by odtrącił subst

inf odtrącić (3). ◊ praet 3 sg n odtrąciło (1). ◊ con 3 sg m by odtrącił (1). f by odtrąciła (1). ◊ 3 pl m pers by odtrącili (2).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

1. Trącając uszkodzić [co] (1): Navem impingere, Lódź odtrąćić Mącz 275d.
2. Zniechęcić, zrazić [kogo, co] (7):

odtrącić od kogo [w tym: od siebie (2)], od czego (6): Dificultas et obscuritas me reiecit a libro. Trudne á nieyáſne piſánie odtrąćiłomie od xiąg. Mącz 114b; te korzenie tey to Lutherſkiey álbo kácerſkiey wiáry/ mogą ich fałſz [...] iáſnie pokázáć/ y od ſiebie káżdego odtrąćić. ReszPrz 54; ReszList 144; day mi ſerce cżuyne y oſtrożne áby go żadna świecka dworność od ćiebie nie odtrąćiła. LatHar 23; [GrzegŻarnPos 1582 683v (Linde)]. Cf odtrącić od kogo, od czego czym.

odtrącić od kogo, od czego czym (2): ReszPrz 8; dobrych á pobożnych ludźi ſpraw świętych á chrześćijáńſkich poſtępkow nie wſpomináią/ áby onym ſwędem myśli ludzkie od tey świętey ſtolice/ y od tego świętego Miáſtá odtrąćili. ReszList 156.

a. Nie przyjąć (1): Repercutere fascinatores, Tym którzi mamią ludźmi odtrąćić ich naukę/ Nieczemną vczinić. Mącz 339c.

Formacje współrdzenne cf TRĄCAĆ.

Cf ODTRĄCENIE, ODTRĄCONY

ZZa