[zaloguj się]
[pdf]

ODWAŻYĆ SIĘ (2) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w od-); a pochylone.

Fleksja
inf odwåżyć sie
praet
sg
1 f -em się odwåżyła
2 m -eś się odwåżył

[inf odwåżyć sie.] ◊ praet 1 sg f -em się odwåżyła (1). ◊ 2 sg m -eś się odwåżył (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.; poza tym XVI w. s.v. odważyć.

1. Zdobyć się na odwagę, zaryzykować (2):

odważyć się czego (1): chceſz mię zoſtáć/ ienżem ia prze ćie wſzego ſie odważyłá HistRzym 15.

cum inf (1): A gdyżeś już i sam WKM trudzić się odważył tu w kraje ty zajechać i senat ten sławny koronny ku sobie zebrać Diar 20.

2. [Dać okup za siebie w wysokości wagi swego ciała [komu czym]: Był wodz tego woyſká ták bogáty/ że ſie Kozakom chćiał dwá rázy [tj. dwukrotną wagą] odważyć złotem/ trzy kroć ſrebrem/ á raz kleynoty/ proſząc áby go tylko do Iwonie nie wodźili BielKron 1597 714 (Linde s.v. odważyć).]

Formacje współrdzenne cf WAŻYĆ.

Cf ODWAŻENIE

ZZa