Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: OFIAROWANY

Następne hasło: OFIAROWNICTWO »

OFIAROWNICKI (2) ai

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w ofiarownik); a jasne.

Fleksja

sg
m	A	ofiarownicki	n	A
m	I		n	I	ofiarownickim

pl
G		ofiarownickich

sg m A ofiarownicki (1). ◊ [n I ofiarownickim.] ◊ pl G ofiarownickich (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

Przymiotnik od „ofiarownik” (w judaizmie Starego Testamentu) (2)

Przymiotnik od „ofiarownik” (w judaizmie Starego Testamentu) (2):

Wyrażenie: »urząd ofiaroẃnicki« (1): A Alkymus cżynił o vrząd ofiárownicki [circa principatum sacerdotii]. BudBib 1.Mach 7/21.

[Przen:

Wyrażenie: »krolestwo ofiarownickie« [o Izraelu]: A wy będziećie mi kroleſtwem ofiárownickim [regnum sacerdotale]/ y narodem świętym. BudBib Ex 19/6 (Linde).]

a. Będący własnością ofiarownika, dla niego przeznaczony (1): Wſzech miaſt ſynow Aharonowych ofiárownickich [sacerdotum] trzynaśćie miaſt/ y wygony ich. BudBib Ios 21/19.

b. [W połączeniu z nazwą części ciała, użytą metonimicznie: przeſzły [Jordan] ſtopy nog ofiárownickich náſuſzą. BudBib Ios 4/18 (Linde).]

Synonimy cf OFIAROWNICY.

Cf [OFIARNICZY], [OFIARNIKOW], OFIAROWNICY, OFIAROWNIKOW

AŻ