[zaloguj się]
[pdf]

OFUKNĄĆ (3) vb pf

Fleksja

3 sg m praet ofuknął (3).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Odezwać się do kogoś podniesionym głosem, nakrzyczeć na kogoś [kogo] (3): A S. Symeon ofuknął go ſłowy gniewliwymi wołáiąc nań SkarŻyw 304; poznał [św. Wincenty] iſz to był cżárt/ y przeżegnawſzy ſię/ ofuknął go y odpędził. SkarŻyw 308; cżego niewdzięcżnie przyiął Atánázyus/ y ofuknął Ceſárzá Konſtántynuſá. NiemObr 128; [GilPos 230].

Formacje współrdzenne cf FUKAĆ.

LWil