[zaloguj się]
[pdf]

OGŁUSZYĆ (3) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w o-).

Fleksja
inf ogłuszyć
plusq
sg
2 m -eś był ogłuszył
conditionalis
sg
3 m by ogłuszył

inf ogłuszyć (1). ◊ fut 3 pl ogłuszą (1). ◊ [plusq 2 sg m -eś był ogłuszył.] ◊ con 3 sg m by ogłuszył (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde bez cytatu.

1. Pozbawić możliwości słyszenia (o czymś bardzo głośnym); exsurdare Cn (1):

ogłuszyć kogo (1): [marszałek sejmu] Ziemię tłucze niewinną/ Kiy nie ieden w trzáſki/ Ogłuſzą go ná koniec ty zmieſzáne wrzaſki. Prot C2v.

[Zwrot: »[komu] uszy ogłuszyć«: Surdas iam aures reddideras. Iużeſ mi był vſzſſy ogluſzył. TerentMatKęt G5.]
2. Pozbawić przytomności; przen [kogo] (1): Ktoryby nieprzyiaćiel ná was ſie poruſzył/ By go Pan Bog z rámienia ſwoiego ogłuſzył. BielSat H2v.
3. Krzyczeć, wołać na kogoś, prawdopodobnie bardzo głośno [kogo] (1): Inclamare aliquem, Ogłuſzić kogo. Mącz 55b.

Formacje współrdzenne cf GŁUSZYĆ.

Cf OGŁUSZENIE, OGŁUSZONY

AL