OGONOWY (1) ai
Sł stp, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) – XVIII w.
Przymiotnik od „ogon (u ptaka)”; będący ogonem; penitus Cn: Uropygium et Oropygium, Guźicá yáko v kur y inego ptáſtwá w którey ogonowy puſz ſtoyi. Mącz 509a.
Cf OGONATY, OGONIASTY, OGONISTY, [OGONNY]
KŁ