[zaloguj się]
[pdf]

OKAZUJĄCY (7) part praes act

o jasne; -a- (6), -å- (1) KrowObr.

Fleksja
sg
mNokazujący fNokazującå
pl
G okazujących
D okazującym

sg m N okazujący (3). ◊ f N okazującå (2). ◊ pl G okazujących (1). ◊ D okazującym (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Czyniący, dokonujący (5):
Wyrażenie: »[co nad kim] skutkiem [= czynem] okazujący« (1): KAth/ Perſoná nád złoczyńcą ſpráwiedliwoſć ſkuthkiem okázuiąca GroicPorz g4v.
a. Dokonujący czegoś, co jest skierowane bezpośrednio na kogoś; traktujący w określony sposób, wyświadczający [co] (3): Reverens, Podćiwość okázuyąci/ czcząći/ ważąci/ ſzánuyąci/ etć. Mącz 485a.
Wyrażenie: »[komu] posłuszeństwo okazujący« (1): Grzegorz/ ktory y Hildebrándus/ Papieſz/ ſlug Bożych ſlugá/ po wſzyſtkim Włoſkim Kroleſtwie y Niemieckim/ powolne Swiętemu Piotrowi, poſluſzeńſtwo okazuiąćym/ Apoſtolſkie błogoſláwieńſtwo. KrowObr 234v.
Przen [nad kim] (1): Ogień/ grad/ głod [...] y miecż pomſtę śmiertelną okázuiący [romphaea vindicans] nád złośniki. Teć rzecży [...] nie zámieſzkáią tego/ áby nie miáły záraz vcżynić tego co im roſkażą. BudBib Eccli 39/34.
b. Wywołujący, powodujący [co] (1): Passivus, Lutość s żálem okázuyący. Mącz 284b.
2. Będący dowodem, świadczący o czymś [co] (2): áza máło słow okázuiących cżyię wielką niecnotę [An non pleraque verba insignem alicuius nequitiam testantia perinde plectuntur]/ ktore iednáko bywaią karáne/ iáko y ſam wyſtępek kiedyby ſię go dopuśćili? ModrzBaz 81; Do káżdego też ártykułu práwnego/ niech będźie przydána iáka przycżyná okázuiąca słuſzność [addantur rationes aliquae, aequitatem explicantes]. ModrzBaz 98v.

Cf OKAZOWAĆ

MM