[zaloguj się]
[pdf]

ROZŁĄCZAĆ SIĘ (3) vb impf

się (2), sie (1).

o oraz a jasne.

Fleksja
inf rozłączać się
indicativus
praes
sg pl
3 rozłączå się rozłączają się
conditionalis
pl
3 m pers by się rozłączali

inf rozłączać się (1). ◊ praes 3 sg rozłączå się (1). ◊ [3 pl rozłączają się.] ◊ con 3 pl m pers by się rozłączali (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w. s.v. rozłączyć.

Rozstawać się z kimś, z czymś, oddzielać się od kogoś lub czegoś z kim, z czym pozostawało się dotąd w bliskim związku (3): [św. Paweł] Vcży o małżeńſtwie y vżywániu iego. [...] Tym co nie ſą w małżeńſtwie rádząc/ áby ták zoſtáli. A małżonkom roſkázuiąc/ áby ſię nie rozłączáli. WujNT 1.Cor 7 arg.

W przeciwstawieniach: »rozłączać się ... jednoczyć się, złączyć się« (2): BiałKat 176; á coſz by to [...] zá małżeńſtwo było/ ćiáłem ſię iednocżyć/ á ſercem y myſlą rozłącżáć. SkarŻyw 150.

Fraza: »z ciałem dusza się rozłącza« = następuje śmierć (1): śmierć ćierpimy z inſzym ſtworzenim/ y ácz z ćiáłem duſzá ſye rozłącza: tedy przyydźie ten czás/ kiedy záſye z ćiáłem ſye złączy BiałKat 176.
[Zwrot: »z światem się rozłączać« = umierać: Przeto wszyscy nawięcej na świat narzekają, gdy się we złym sumnieniu z światem rozłączają. OtwinPis 159.]

Formacje współrdzenne cf ŁĄCZYĆ.

Cf ROZŁĄCZAJĄCY SIĘ

PP