[zaloguj się]
[pdf]

OSTREK (1) sb m

ostrek, [ostrzek] a. ostrko, [ostrzko].

Fleksja

I sg ostr(z)ki(e)m.

Sł stp: ostrzek, Cn: ostrkiem, ostrzkiem, Linde także XVII w.

Ostra część broni siecznej lub narzędzia: [á ten [herb Prus] ma mieć dwie kośie oſtrkiem do śiebie obrocone BielKron 1597 82 (Linde).]

[I sg w funkcji przysłówka: »ostrkiem« = infesto mucrone Cn:

~ W przeciwstawieniu: »ostrkiem ... płazem«: Na Pagorkach wyſokich/ kilkadzieſiąt razem/ Lud kazano oſtrkiem ſiec/ niekazano płázem. RymszaDeket 47.

Zwrot: »ostrkiem siec«: RymszaDeket 47 cf W przeciwstawieniu. ~ ]

Przen: ále gdzie krzywdę Bożą było káráć/ á ludzkiego zbáwienia y duſz ich áby ſię niezáráziły bronić: tám muśiał [Mojżesz] ná vporne y niekárne oſtrkiem przyłożyć. SkarŻyw 483; [A ktorego [Antykrysta] iż ſnadz ludzie przes długi cżás obácżyć nie mogli/ iákoſz y dzis ieſzcże niktorzy obácżyć nie mogą/ á choć drudzy bacżą/ á wżdy ná to oſtrzkiem dotrzeć nie ſmieią KrowObraz G].

TG