[zaloguj się]
[pdf]

OTRĄCAĆ (3) vb impf

-tt- (3), [-t-].

o prawdopodobnie jasne (tak w o-).

Fleksja
indicativus
praes
sg
1 otrącåm
praet
pl
3 subst otrącały

praes 1 sg otrącåm (3). ◊ [praet 3 pl subst otrącały. ◊ part praes act otrącając.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w. (z Cn) s.v. otrącić.

1. Uderzać czymś o coś, uderzając rozbijać; illidere Calep, Cn; collidere, compulsare Calep; detundere, frangere, impingere, infrigere, offendere Cn (3): Collido – Ottrącąm, biie grugiemu [!]. Calep 215a; Illido – Ottracąm, roztracąm, rozbiiąm. Calep [504]b, 229b; [Otrącam/ Allido. Volck Ppp4].
[Zwrot: »dłoń jednę o drugą otrącać«: iáko X. Rádźimińſki/ w głos powiedźiał [...] y dłoń iednę o drugą/ ták otrącáiąc/ iáko zwykli cżynić ći/ ktorzy chcą vkazáć/ że kogo śćiąć potrzebá/ ábo gdy komu vkazuią/ że go ściąć maią. NiemJOpis B2v.]
2. [Odbijać [co]:
Zwrot: »otrącać głos« = odbrzmiewać echem: pulsati colles clamore resultant {(otrączaly/ gleſz [!])} Glosy II nr 74/42.]

Synonim: 1. rozbijać.

Formacje współrdzenne cf TRĄCAĆ.

Cf OTRĄCANIE

EW