[zaloguj się]
[pdf]

OTRĄCIĆ (2) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w o-).

Fleksja
inf otrącić
praet
pl
3 m pers otrącili
conditionalis
sg
2 m byś otrącił

inf otrącić (1). ◊ praet 3 pl m pers otrącili (1). ◊ [con 2 sg m byś otrącił.]

Sł stp notuje, Cn, Linde brak.

Uszkodzić coś, uderzając tym o coś; allidere, illidere, infigere Calag (2): Otrąćić. Illidere, allidere, infigere. Calag 23a.

otrącić co (1): A tráfiwſzy ná mieyſce ktore miáło z obu ſtron morze/ otrąćili okręt [impegerunt navem] WujNT Act 27/41. Cf Zwrot.

[Zwrot: »otrącić nogę swą o kamień«: y będą ćię ná ręku nosić/ ábys kiedy nie otrąćił nogi ſwey o kámień [ne forte impingas ad lapidem pedem tuum; (á)byś... nie obráśił Leop, BudBib, WujBib] CzechNT Matth 4/6; BibRadz Matth 4/6.]

Synonimy: obrazić, uderzyć.

Formacje współrdzenne cf TRĄCIĆ.

Cf OTRĄCENIE, OTRĄCONY

EW