Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ROZNIECAĆ SIĘ

Następne hasło: ROZNIECIĆ SIĘ »

ROZNIECIĆ (3) vb pf

o jasne, e pochylone.

Fleksja

praet
	sg		pl
2	m	-ś rozniécił	m pers
2	f	-ś rozniéciła	m an
3	m		m pers	rozniéćili

fut 3 sg rozniéci (1). ◊ praet 2 sg m -ś rozniécił (1). f -ś rozniéciła (1). ◊ [3 pl m pers rozniéćili.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVIII w.

Znaczenia

1. Spowodować, żeby płonął ogień, rozpalić; przen (1)
2. Wzbudzić (o emocjach) (1)
3. Spowodować, zapoczątkować, wzbudzić, rozpętać (o konfliktach) (1)

1. Spowodować, żeby płonął ogień, rozpalić; przen [co] (1):

Szereg: »rozświecić a rozniecić« (1): Swiatłu, ktoreś rozświećił/ á w ſercách rozniećił/ nie dopuſzcżay zágáſnąć/ áni go záćmiewáć/ ćieleſnym żądośćiam. ArtKanc B12v.

2. Wzbudzić (o emocjach) [co] (1):

Zwrot: »w sercu rozniecić« (1): Wielkieś nádźieie w moim ſercu [Orszulo] rozniéćiłá KochTr 13.

3. Spowodować, zapoczątkować, wzbudzić, rozpętać (o konfliktach) [co] (1): [Pátrzćie co czynią w Szweciey [...] Gdźie przećiw Królóm poddáne wzbudźili/ Y vſtwiczne bunty rozniećili. ŚmiglAbsurda [42]].

W porównaniu (1): Iáko wągl w rzeżatku á drwá ná ogniu/ thák człowiek ſwarliwy łátwie roznieći zwádę [ad succendendum litem]. BibRadz Prov 26/21.

Formacje współrdzenne cf NIECIĆ.