Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ROZPACZAJĄCY

Następne hasło: ROZPACZCA »

ROZPACZANIE (2) sb n

Teksty nie oznaczają ó oraz é; o prawdopodobnie jasne (tak w roz-); -på- (1) BierEz, -pa- (1) ReszList; drugie a jasne.

Fleksja

	sg
G	rozpaczaniå
A	rozpaczani(e)

sg G rozpaczaniå (1). ◊ A rozpaczani(e) (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Zwątpienie w ratunek, utrata ostatniej nadziei (2)
- a. teol. Zwątpienie w miłosierdzie Boże i we własne zbawienie (grzech przeciwko Duchowi Świętemu) (1)

Zwątpienie w ratunek, utrata ostatniej nadziei (2): W ktore niebeſpiecżeńſtwo dlatego był W.M. bez wątpienia Pan BOg wpáść dopuśćił/ áby iáko Dawidowym niekiedy/ ták teraz W.M. vpadkiem/ y z vpadku záś zbáwiennym powſtánim błądzącym owiecżkom odiął wſzeláką occáſią roſpácżánia ReszList 142.

a. teol. Zwątpienie w miłosierdzie Boże i we własne zbawienie (grzech przeciwko Duchowi Świętemu) (1):

Zwrot: »przywieść w rozpaczanie« (1): Sumnienie iego [Enusa, przybranego syna Ezopa] zmázáne/ Przywiodło ij w roſpacżánie. BierEz G.

Cf ROZPACZ, 1. ROZPACZAĆ