[zaloguj się]
[pdf]

PIANKA (5) sb f

pianka (5), [pijanka].

pian- (5), [piąn-].

Pierwsze a pochylone, drugie jasne.

Fleksja
sg pl
N piånka piånki
A piånkę
I piånką

sg N piånka (1). ◊ A piånkę (2). ◊ I piånką (1). ◊ pl N piånki (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde także XVII w.

1. Dem. od „piana” w znaczeniu podstawowym (4): Mucidus, Popleśniáły pod pianką. Mącz 235b.

[W porównaniu: Bo nádzieiá złoſliwego/ ieſt [...] iáko pijanká ćieniuchna [tanquam spuma gracilis]/ ktora od nawáłnośći bywa rozbita Leop Sap 5/15 (Linde s.v. piana).]

a. W moczu [na czym] (2): A nawięczey [...] maſz baczyć piankę na wierzchu vriny FalZioł V 5v, V 2v.

W porównaniu (1): Catarrum/ to ieſt płynienie złych ſlonych wilkoſci z głowy na pierſi/ á to gdy na ſamęm wirzchu vriny będą pianki iako ziarnka makowe około vrinała. FalZioł V 2v.

b. Ślina (1):
Zwrot: »suszyć piankę« = obejść się smakiem (1): A toć ſą circumſtancie Czo każdi kxiąċ na nie pije. Tak dobrze iako na grząnkę Czlowiek proſty ſuſzy pyanke. RejKup n4.
2. [zool. Prawdopodobnie Tringa L., brodziec; jeden z gatunów ptaków z rodziny bekasowatych (Scolopacidae) występujących na bagnach i nad brzegami rzek: Piąnká y kulik gdźie nawiętſza roſá BielawMyśl F; Pijanka ſzárego piorá. CygMyśl I3v.]
3. n-pers (1):
Zestawienie (1): Micolaus pyanka Braxator sub iuramento deposuit LibMal 192v.

ES