Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [ROZPRAWIE]

Następne hasło: ROZPRAWIONY »

ROZPRAWIENIE (10) sb n

Zawsze: roſ-.

o, a oraz pierwsze e jasne; teksty nie oznaczają -é.

Fleksja

	sg
N	rozprawieni(e)
G	rozprawieniå
L	rozprawieniu

sg N rozprawieni(e) (7). ◊ G rozprawieniå (2). ◊ L rozprawieniu (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde w objaśnieniu s.v. rozprawa.

Znaczenia

1. Załatwienie, zakończenie jakiejś sprawy (4)
2. Rozstrzygnięcie (3)
3. Wydanie rozporządzenia (2)
4. Rozłączenie (1)

1. Załatwienie, zakończenie jakiejś sprawy; determinatio, digestio, pertractatio Mącz (4): Determinatio, Skończenie/ roſpráwienie. Mącz 450b, 145b, 401a, 462a.

2. Rozstrzygnięcie [czego] (3): Praedes, [...] Rękoymie którzy do roſpráwienia ſpráwy niektórey zápiſuyą ſie ná ſwym ymieniu/ zá tego którego ſie rzecz ná ſądzie toczy. Mącz 318d; Iusto sacramento contendere, Słuſzny funt ſádźić przećiwko komu do roſpráwienia rzeczy. Mącz 363b.

Wyrażenie: »rozprawienie wątpliwości« (1): [słowo Boże] dawa im [urzędom kościelnym] wyelką władzą [...] w przykázowányu/ zákázowányu/ y roſpráwyenyu wąthpliwoſci potocznych/ ktore ſye dotyczą [...] wyáry krzeſciyáńſkyey KromRozm III H6v.

3. Wydanie rozporządzenia (2): Dispositio, Rozrządzenie/ roſpráwienie. Mącz 310d.

rozprawienie czyje (1): ktorego [Boga] roſkázánie mocne/ á roſpráwienie [dispositio] ſtráſſno Leop 4.Esdr 8/23.

4. Rozłączenie (1): Resolutio, Roſpráwienie/ roſprowádzenie/ rozwiązánie/ rozſucie. Mącz 401c.

Cf ROZPRAWA, ROZPRAWIĆ, ROZPRAWIĆ SIĘ, [ROZPRAWIE]