« Poprzednie hasło: ROZPRAWIĆ | Następne hasło: [ROZPRAWIE] » |
ROZPRAWIĆ SIĘ (16) vb pf
rozprawić się (15), rozsprawić się (1); rozprawić się : rozsprawić się RejZwierc (2:1).
sie (14), się (2).
roſ- (8), roz- (7), rozſ- (1).
o oraz a jasne (w tym w a 1 r. błędne znakowanie).
inf | rozprawić się |
---|
praet | ||
---|---|---|
pl | ||
1 | m pers | -esmy się rozprawili |
conditionalis | ||
---|---|---|
sg | ||
2 | m | byś się rozprawił |
inf rozprawić się (6). ◊ fut 1 sg rozprawię się (1). ◊ 3 pl rozprawią się (3). ◊ 1 du rozprawiwa się (1) RejZwierc 270v. ◊ praet 1 pl m pers -esmy się rozprawili (1). ◊ con 2 sg m byś się rozprawił (1). ◊ part praet act rozprawiwszy się (3).
Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII – XVIII w. s.v. rozprawić.
rozprawić się z kim (7): Absolvere se iudicio ab aliquo, Roſpráwić ſie s kim ná ſądzie. Mącz 400d, 400d, 457b; Tu iuż dáley Ian ſwięthy [...] chce ſie też roſpráwić z niewierniki ſwemi. RejAp 160; RejPos 262v, 329v; ActReg 131.
rozprawić się czym w czym [= w jakiej sprawie] (1): My iużeſmy ſię w tym [...] rozpráwili wyrokámi Boſkimi PowodPr 54.
»w prawie się rozprawić« (1): Co ſie tycże Brunſzwickiego Kſiążęćiá/ dáli to w moc Ceſarzowi/ áby on tym páńſtwem rządził/ áż ſie w práwie roſpráwią BielKron 222v.
Formacje współrdzenne cf PRAWIĆ.
Cf ROZPRAWIENIE
KW