Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [ROZPROSZUJĄCY]

Następne hasło: ROZPROSZYĆ »

ROZPROSZYCIEL (2) sb m

Teksty nie oznaczają ó oraz é; pierwsze o prawdopodobnie jasne (tak w roz-).

Fleksja

	sg
N	rozproszyciel
A	rozproszyciela
I	rozproszyciel(e)m

sg N rozproszyciel (1). ◊ [A rozproszyciela.] ◊ I rozproszyciel(e)m (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w.

Znaczenia

1. Ten, kto rozpędza; przen (1)
2. Ten, kto niszczy, niweczy (1)
3. [Ten, kto roztrwania]

1. Ten, kto rozpędza; przen [kogo] (1): w ktorym [objawieniu Brygida] niecudnie Papieżá wſpomina/ zowiąc go zábijácem duſz/ rozproſzyćielem owiec Chriſtuſowych NiemObr 155.

2. Ten, kto niszczy, niweczy; dissipator Cn [czego] (1): A ſzátan ſie rozumie być zwadcá/ burzyciel/ á roſproſzyciel káżdego pokoiu. RejAp 101v.

3. [Ten, kto roztrwania [czego]:

Wyrażenie: »rozproszyciel dobr, majętności« [szyk zmienny]: Cżłowiek niektory był bogáty/ ktory miał ſzáfarzá/ á ten oſkárżon do niego/ iáko rosproſzyćiel máiętnośći iego [ut dissipans substantias eius]. BudBib Luc 16/1 (Linde); BronApokr 99.]

Cf ROZPROSZCA