![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: ROZPROSZANIE | Następne hasło: ROZPROSZCZON » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
ROZPROSZCA (2) sb m
rozproszca (2), [rozpraszca].
Pierwsze o jasne, drugie pochylone; w rozpraszca pierwsze a prawdopodobnie pochylone (tak w rozpraszanie); końcowe a prawdopodobnie jasne (tak w -ca).
Fleksja
| sg | |
|---|---|
| N | rozpråszca |
| I | rozprószcą |
sg [N rozpråszca.] ◊ I rozprószcą (2).
Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).
Znaczenia
Ten, kto trwoni, marnotrawi (2): [Rosprasshcza dilapidator rerum i⟨d est⟩ destructor ReuchlinBartBydg i8v.]
Wyrażenie: »rozproszca dobr« (2): iż oyćiec máiąc ſyny/ gdy po mátce ich drugą żonę póymie/ nie będźie powinien [...] przerzeczonym ſynóm ſwym częśći dźiedźicznéy náznáczyć/ gdyby tylko rozpróſzcą dóbr [dissipator bonorum JanStat 557] nie był SarnStat 588 [idem] 631.
KW