[zaloguj się]
[pdf]

ROZPROSZCA (2) sb m

rozproszca (2), [rozpraszca].

Pierwsze o jasne, drugie pochylone; w rozpraszca pierwsze a prawdopodobnie pochylone (tak w rozpraszanie); końcowe a prawdopodobnie jasne (tak w -ca).

Fleksja
sg
N rozpråszca
I rozprószcą

sg [N rozpråszca.] ◊ I rozprószcą (2).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

Ten, kto trwoni, marnotrawi (2): [Rosprasshcza dilapidator rerum i⟨d est⟩ destructor ReuchlinBartBydg i8v.]
Wyrażenie: »rozproszca dobr« (2): iż oyćiec máiąc ſyny/ gdy po mátce ich drugą żonę póymie/ nie będźie powinien [...] przerzeczonym ſynóm ſwym częśći dźiedźicznéy náznáczyć/ gdyby tylko rozpróſzcą dóbr [dissipator bonorum JanStat 557] nie był SarnStat 588 [idem] 631.

Cf ROZPROSZYCIEL

KW