« Poprzednie hasło: PŁONIĄCY | Następne hasło: 2. (PŁONIĆ) » |
1. PŁONIĆ (2) vb impf
Teksty nie oznaczają ó.
inf | płonić |
---|
praet | ||||
---|---|---|---|---|
sg | pl | |||
3 | m | płonił | m pers | płonili |
inf płonić (1). ◊ praet 3 sg m płonił (1). ◊ [3 pl m pers płonili.]
Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII w.
- Czynić pustym, pustoszyć
(2)
- a. Wypalać (1)
płonić co (1): ModrzBazStryj π2v; [Litwá też z Láchy lud mu mężnie duśi/ A kozacy ich cżęſto wielkość zbili/ ziemię płonili. StryjGoniec L3v (Linde)].
W połączeniu szeregowym (1): [Lech i Czech] widząc źiemię vrodną/ żyzną/ przeſtroną/ nie oſiádłą/ źwierzu/ ptakow pełną/ pocżęli ſie tám oſádzáć/ kopáć/ oráć/ płonić/ budowáć/ ácżkolwiek tám było trochę ludzi/ ále ie wyćiſnęli znienagłá. BielKron 317v.
Synonimy: pustoszyć; a. wypalać.
Formacje współrdzenne cf PŁONĄĆ.
MN