[zaloguj się]
[pdf]

PODSTĘPNIK (2) sb m

o jasne.

Fleksja
sg pl
N podstępnik podstępnicy
A podstępniki

[sg N podstępnik.] ◊ pl N podstępnicy (2). ◊ [A podstępniki.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

1. [Ten, kto chce wyrządzić komuś coś złego: (marg) Imioná wſzytkie nieco znácżą. (–) Iahakow podſtępnik. Iudá álbo Iehudá wyznawáiący. BudUrzęd 80.

podstępnik czyj: Y oglądáło oko moie podſtępniki moie [in hostibus meis] BudBib Ps 91/12 (Linde).

W połączeniu szeregowym: Ale ſtárći ſą zwodnicy/ podeptáni podſtępnicy/ zbići vwłocżnicy WujPosŚw 1584 341 (Linde).]

2. Ten, kto chce kogoś przyłapać na czymś (2): iż Pan záwżdy widzi pokrytość á fáłecżność ięzyká [...]/ gdy mu ći nieſláchetni podſthępniczy/ á ty omylne ná then cżás kſiążętá ábo poſłowie/ piękne ſłowká podawáią RejPos 251.
Szereg: »omylacz a podstępnik« (1): Pátrzayże pilno/ co oni omylacże á oni podſtępnicy wnet vcżynili RejPos 225.

Synonim: podchwytacz.

Cf PODSTĘPCA

KW, MM