[zaloguj się]
[pdf]

PODZIWIĆ SIĘ (3) vb pf

Zawsze sie.

o jasne.

Fleksja
inf podziwić sie
praet
sg
3 m podziwił sie
imperativus
pl
2 podziwcie się

inf podziwić sie (1). ◊ praet 3 sg m podziwił sie (1). ◊ [imp 2 pl podziwcie się.] ◊ part praet act podziwiwszy sie (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

1. Rozpatrzyć, zastanowić się [czemu] (3): żalu bym był ináczéy nie vſkromił/ iedno tę pracą podiąwſzy/ ábym/ do czego Cieplice dobré/ [...] opiſał: Azwłaſzczá owému ſye nierządowi podziwiwſzy/ że ták wielé ludźi/ [...] tych to Cieplic vżywáiąc/ [...] áni kiedy począć/ áni iák ich vżyć/ [...] nieumieią. Oczko A3v; ále weźmy tylko owo mieśce około Lubowléy/ kto ſye róznośćiam wód podźiwił? ſą ſłóné/ kwáśné/ ſmrodliwé [...]. Są téż owé/ [...] co ze źrzódłá wypadáiąc w kámięń ſie zśiadáią. Oczko 8, 7v.
2. [Spojrzeć; przen:
Zwrot: »z zdumienim podziwić się«: Z zdumienim podziwćie ſie niebioſá temu [Obstupescite caeli super hoc]/ á brony iego ſpuſtoſſeyćie bárzo wielce/ mowi Pan. Leop Ier 2/12 (Linde).]

Formacje współrdzenne cf DZIWIĆ SIĘ.

Cf PODZIWIENIE

KW, MM