[zaloguj się]
[pdf]

POGNIEWAĆ (2) vb pf

Teksty nie oznaczają ó oraz é; o prawdopodobnie jasne (tak w po-); a jasne.

Fleksja
inf pogniewać
praet
sg pl
2 n subst -ście pogniewały
3 m pogniewåł m pers

inf pogniewać (1). ◊ praet 3 sg m pogniewåł (1). ◊ 2 pl subst -ście pogniewały (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Wywołać w kimś gniew [w tym: kogo (2)] (2): Feindſchafft machen. Pogniewáć/ et ſtać śię nieprzyiácielem. Contrahere inimicitiam. Calag 190b.

pogniewać kim [= z czyjego powodu] (1): Otoż miłe pánny mali to okrućieńſtwo nád żeńſkim narodem być lepiey by ſnadź gárdło káżdey ſtráćić/ bośćie ie [mężczyzn] pánem Cżthyrádem bárzo pogniewáły. BielKron 320v.

Zwrot: »sobie pogniewać« = wywołać gniew na siebie (1): Ten [Marek Aretuzjański] gdy [...] wiele vpornych y w báłwochwálſtwie zátwárdziałych ſobie pogniewał: odmieniło ſię ſzcżeśćie Chrześćiáńſkie/ á náſtał pan zły Ceſarz Iulian [...]/ ták iſz ich ręku y okrućieńſtwá Márek S. nieuſzedł. SkarŻyw 273.

Formacje współrdzenne cf GNIEWAĆ.

MP