Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: POKAMIONOWAĆ

Następne hasło: [POKANONIZOWAĆ SIĘ] »

POKANIE (2) sb n

Teksty nie oznaczają ó oraz é; o prawdopodobnie jasne (tak w po-); a jasne.

Fleksja

sg N pokani(e) (1). ◊ A pokani(e) (1). ◊ [I pokanim.]

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Ukorzenie się, pokuta (czes. pokánie) (2): Pokutá. Po Cżeſku Pokánie/ quaſi Pokáiánie. KlonWor 53 marg.

[pokanie czyje: by nie wątpił w łáſce iego/ zá pokánim á vznánim ſwoim. BielKron 1551 15.]

Zwrot: »uczynić pokanie« (1): Trzebá grzechy wyznáwáć y żáłowáć zá nie: Szcżyrym y práwym ſercem vcżynić pokánie. KlonWor 53.

[Szereg: »pokanie a uznanie«: BielKron 1551 15 cf pokánie czyje.]

Synonimy cf POKAJANIE.