Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: POŁKORCA

Następne hasło: [POŁKORCZAK] »

POŁKORCOWY (1) ai

połkorcowy, [pułkorcowy a. połkorcowy].

Pierwsze o prawdopodobnie pochylone, drugie i trzecie jasne (tak w poł- oraz korcowy).

Fleksja

sg
m	N	półkorcowy	f	N	półkorcow(a)

sg m N półkorcowy. ◊ [f N półkorcow(a).]

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Przymiotnik od »poł korca« lub „połkorzec”
- a. Mający pojemność lub objętość połowy korca
- b. [Dotyczący czegoś, co jest mierzone połkorcem, co ma objętość połowy korca]

Przymiotnik od »poł korca« lub „połkorzec”:

a. Mający pojemność lub objętość połowy korca: Semodius – Połkorcowi. Calep 966b.

b. [Dotyczący czegoś, co jest mierzone połkorcem, co ma objętość połowy korca:

Wyrażenie: »taksa połkorcowa [czego]« = cena połowy korca czegoś: Sciendum, że półkorcem tam każde zboże w targu przedają, a tu śrzednia cena wszytkich zbóż tak, jako gromada zeznała, pisze, przeto się taxa półkorcowa tu położyła każdego zboża. LustrSand 75.]

MFr