[zaloguj się]
[pdf]

PONĘCIĆ SIĘ (7) vb pf

sie (7), [się].

o prawdopodobnie jasne (tak w po-).

Fleksja
praet
sg pl
3 m ponęcił sie m pers
n subst ponęciły się

fut 3 sg ponęci się (2). ◊ praet 3 sg m ponęcił sie (5). ◊ [3 pl subst ponęciły się.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w. s.v. ponęcić.

Skusić się kimś lub czymś, mieć na coś ochotę (7):

ponęcie się do kogo (1): Apollo miał miłoſnicę Koronidę/ do ktorey gdy ſie ieden młodzyeniec ponęćił/ [...] rozgniewał ſie Apollo zábił ią BielKron 22; [To wszytko w księżej dochody sprawiły, Że się sirotki do nich ponęciły. Otwin(?)Erot 84].

cum inf (1): KSiądz ſie ieden ponęćił choć mu nie kazáli/ Siadáć s krolem do ſtołu RejFig Aav.

a. Udać się tam, gdzie jest obiekt pokusy (5): (marg) Kſiędzá zle nęćić. (–) Bo chociay nie vrodą ále dzyeſięćiną/ Zbłaźni gdzye ſie ponęći pánią goſpodynią. RejWiz 59v.

ponęcie się do kogo, do czego (3): PAn ſie ieden ponęćił do folwárku bliſko/ Iż było v dworniká nieżádne dziewcżyſko. RejFig Bb5, Bb5, Ee2v.

ponęcie się w co [= do czego] (1): IEden pániey powiedział/ by nie iádłá grochu/ Boć ſie w ogon ponęći gołębi by prochu. RejFig Aa4.

Synonimy: pokusić się, skusić się.

Formacje współrdzenne cf NĘCIĆ.

LW