[zaloguj się]
[pdf]

POTĘPIĆ SIĘ (2) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf potępić się
praet
sg
3 m potępił się

inf potępić się (1). ◊ praet 3 sg m potępił się (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Skazać samego siebie (2):

potępić się na co czym (1): Y chcąc ſię zá pokutę ná wiecżne wygnánie/ vćiekánim z páńſtwá Heretyckiego/ potępić: puśćił ſię morzem do Prokoneſu. SkarŻyw 300.

[Zwrot: »sam się potępić«: Tedy ſię ſam potępił Márcellinus mowiąc: odſądzam ſię kápłáńſtwá/ ktoregom godzien iuſz nie ieſt SkarŻyw 367.]
Przen: Wypowiadając się na inny temat, dać podstawy do interpretacji uznającej winnym autora wypowiedzi (1):
Zwrot: »sam się potępić« (1): A przeto mu [Piłat] rzélk [!]: [...] mogę cie datz na krzyż rozbitz/ ij mogę cie téż wypuſcitz [...]. Mowi tu ſwięty Ián zlotouſty/ ijż Pilát tymi ſlowy ſám ſie oſądzil ij potępil/ [...] ijże go nie wyzwolil widzątz go bytz niewinnégo. OpecŻyw 131.
Szereg: »osądzić się i potępić« (1): OpecŻyw 131 cf Zwrot.

Synonimy: osądzić się, skarać się, skazać się.

Formacje współrdzenne cf TĘPIĆ.

KW, ZCh