« Poprzednie hasło: [POWADZAĆ SIĘ] | Następne hasło: POWADZIĆ SIĘ » |
POWADZIĆ (8) vb pf
o oraz a jasne.
inf | powadzić |
---|
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | powadził |
f | powadziła |
inf powadzić (2). ◊ fut 3 sg powadzi (3). ◊ praet 3 sg m powadził (2). f powadziła (1).
Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.
- Skłócić
(8)
- a. Stać się przyczyną sporu (1)
powadzić z kim (2): ALexandrá pánowie co mu pochlebiáli/ Synem go Iowiſzowym/ bogiem ziemſkim zwáli. Tá Olimpia mátká wſkazáłá do niego/ Wie on iż miał Philipa Krolá oycá ſwego. By ſie miał zwáć inácżey/ kto mu ná to rádzi/ Pewnie y mnie y iego/ z Dianą powádzi. RejZwierz 45v. Cf powadzić z kim o co.
powadzić z kim o co (1): tak długo chodźił [wąż] około tego áż ią zwiodł ſobie/ y powádźił s Pánem o Iábłká: kthore gdy rwáłá Ewa nad roſkazánie/ wygnáni ſą z Ráiu. BielKron 462v.
W przeciwstawieniu: »powadzić... ku dobremu końcu przywieść« (1): á [pirzchalec, tj. człowiek lekkomyślny] rychley ieſzcże powádzi niżli ku dobremu końcu przywiedzie. RejZwierc 139v.
Formacje współrdzenne cf WADZIĆ.
MN