[zaloguj się]
[pdf]

PROŻNOMOWCA (3) sb m

prożnomowca (2), proznomowca (1); prożno- GlabGad (2); prozno- KrowObr.

Teksty nie oznaczają ó; drugie o oraz a prawdopodobnie jasne, trzecie o prawdopodobnie pochylone (tak w infiksie -o- oraz mowca).

Fleksja
sg pl
N prożnomówca proznomówce
D proznomówcåm
A prożnomówcę

sg N prożnomówca (1). ◊ A prożnomówcę (1). ◊ pl [N proznomówce.] ◊ D proznomówcåm (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Nadmiernie gadatliwy, mówiący bez sensu; zmyślający; vaniloquus Vulg (3): Twarz ktora ſie zawſze zda iakoby pijana, vkazuie mocnego, prożno mowcę, pſotliwego/ ktory ſie też rad napija, wſzakoż nikomu nie zaſzkodzi tilko gębą to ieſt mową. GlabGad N2; Ktho inátzey vtzy/ nie Ewánieliey vtzy/ ále wymyſłow ſſatańſkich z głowy ſwoiey. Przetho też ſwięty Páweł mowi. [...] potrzeba powieda/ proznomowcam záwrzeć vſtá. KrowObr C4v.

[W połączeniu szeregowym: Bo wiele ich ieſth niepoſluſſnych/ proznomowce/ y zwodzićiele Leop Tit 1/10 (Linde).]

Szereg: »szczebietliwy i prożnomowca« (1): VSta wielke á ſzyrokie w odtwieraniu, nza⟨mionuią⟩ cżłowieka ſkąpego/ [...] j też plugawcza, ktory też bywa ſzcżebietliwy y prożnomowcza. GlabGad Ov.

ZCh