[zaloguj się]
[pdf]

RUMIENIUCHNY (1) ai

rumieniuchny, [rumionuchny].

Teksty nie oznaczają é oraz ó; e prawdopodobnie jasne (tak w rumienić się itp.).

Fleksja
sg
fNrumieniuchnå
pl
N subst rumieniuchn(e)

sg f N rumieniuchnå. ◊ [pl N subst rumieniuchn(e).]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII w.

Intens. od „rumiany”:
a. O skórze człowieka:

W porównaniach: A oná byłá rumieniuchna [rubefacta] iáko piękny kwiatecżek/ oblicże iey było bárzo wdzięcżne á przyiemne BudBib Esth 15/8; [BibRadz Esth 15/8 (Linde)].

[Wyrażenie: »ustka rumieniuchne«: S ktorych [brwi] srzodku noſek wychodzi rownuſieniecżki y kſtałtowny/ pod ktorim vſtká rumieniuchne/ s ſubtelniuchnemi wárgeckámi AgrWirzb Cv.]
b. [O wyglądzie potrawy: Kuchárká dobrze vpiekłá tę pietzenią ty kury/ ſą rumionuchne. Wokabul 1539 O3v.]

JR