« Poprzednie hasło: RUMSKI | Następne hasło: RUNĄĆ SIĘ » |
RUNĄĆ (1) vb pf
Fleksja
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | runął |
fut 3 sg runie. ◊ [praet 3 sg m runął.]
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.
Znaczenia
- 1. [Upaść z impetem]
- 2. Huknąć, zagrzmieć
1. [Upaść z impetem; labi, procumbere Cn:
Zwrot: »do ziemie runąć«: ále Lypolit ocnąwſzy ſię proſto do miecżá śięgnąwſzy ćiął [...] y tráfił goſpodarzá w kárk/ [...] nie krzyknął goſpodarz od rázu/ bo mu głowá tylko ná ſkorze záwiſłá: ále lecąc do źiemie runął HistFort F4.]
2. Huknąć, zagrzmieć: Ale moi ſynowie [...] zamek dáleko mijáią. Gdy vſłyſzą pukawki/ dziáło w zamku runie/ Ali náſz z płochą twarzą precż od zamku dunie. BielSjem 35.
Formacja współrdzenna: runąć się.
JR