[zaloguj się]
[pdf]

RUNĄĆ SIĘ (3) vb pf

Fleksja
praet
sg pl
3 m m pers runęli się
f runęła się m an
n subst runęły się

praet 3 sg f runęła się (1). ◊ 3 pl m pers runęli się (2). [subst runęły się.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Spaść z rozpędem, zwalić się; abire impetu, irruere, procumbere PolAnt (3):

[runąć się na co: ſpádł deſcz i przyſzły rzéki vderzyły wiatry i obily [!] śię o (marg) runęły śię na (–) onto dom/ a on nieupádł/ a to iſz ná ſkale vgruntowany był. MurzNT Matth 7/25.]

runąć się w co (1): MurzNT Luc 8/33; [A oto wſzyſtka trzoda onychto świni/ runęła śię ſprzykra w morze i pozdychały w wodách MurzNT Matth 8/32].

a. Napaść, rzucić się na kogoś [na kogo] (2): Symeon á Lewi [...] pomsćili ſie ſromoty/ [...] obá wzyąwſſy myecże runęli ſie ná Sychemuſá y oycá yego/ ktore wtym zábili. GliczKsiąż C5v, H7.

Formacja współrdzenna: runąć.

JR