[zaloguj się]
[pdf]

PRZYGARNĄĆ SIĘ (2) vb pf

sie (2), [się].

a jasne.

Fleksja
praet
sg
3 m przygarnął się
imperativus
pl
2 przygarnicie się

fut 3 sg przygarnie się (1). ◊ [praet 3 sg m przygarnął się.] ◊ imp 2 pl przygarnicie się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w. s.v. przygarnąć.

1. Dopłynąć okrętem, przybić do brzegu (2):
Zwroty: »przygarnąć się ku brzegu« (1): Bráćia miła/ przygárnićie ſie ku brzegu/ bo dziś ieſt bárzo sławny á chwálebny dzień [...]. A gdyż przypłynęli kbrzegu/ y náleźli wiele okrętow y też łodźi ná brzegu HistRzym 22.

»przygarnąć się do portu« (1): Ow/ co ſam biédny ledwé ſie przygárnie Do portu/ wźiąwſzy wielką ſzkodę márnie Ná morzu/ bogi y ſczęśćié winuie. GórnTroas 67.

2. [Przystać, przyłączyć się (tu: do chrześcijaństwa) [do kogo]: ten cżłek/ [...] będąc złośći pełen/ nie przecż innego do Chrześćian ſię przygarnął/ iedno áby nas oſzukawał SkarŻyw 105.]

Formacje współrdzenne cf GARNĄĆ.

Cf PRZYGARNIONY

LWil