[zaloguj się]
[pdf]

[PRZYKORA sb f

Fleksja

A sg przykorę.

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

Dokuczanie, naśmiewanie się:

W przeciwstawieniu: »czynić przykorę ... obweselać«: Y cżynił [Judas Machabejczyk] przykorę wielu Krolom/ á záś obweſelał [et exacerbabat ... et laetificabat] lud zydowſki ſpráwámi ſwemi/ ták że wiecżnie pámiątká iego z błogoſláwieńſtwem. Leop 1.Mach 3/7 (Linde błędnie: przekora).

Zwrot: »[komu] przykorę czynić, wyrządzać« [szyk zmienny]: Leop 1.Mach 3/7 (Linde błędnie: przekora); Máryą ſioſtrę Moiżeſzowę márkocącą z lekkomyſlnośći náprzećiwko Moiżeſzowi/ iáko Bog ſrogim trądem záráźił/ y Krolá Ozę toż o thákową pychę potkáło/ poſpolſthwo ktore Elizeuſzowi przykorę y naſmiewiſko wyrządzáło/ iáko ich trzydzieśći y dwu Niedźwiedzie od Bogá poſłáni roſtárgáli. GilPos 128.
Szereg: »przykora i naśmiewisko«: GilPos 128 cf Zwrot.

Cf PRZEKORA]

MP