Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PRZYPADŁY

Następne hasło: [PRZYPADNO] »

PRZYPADNIENIE (4) sb n

a oraz pierwsze e jasne, końcowe e pochylone.

Fleksja

	sg
N	przypadnienié
I	przypadnieniém

sg N przypadnienié (3); -é (1), -(e) (2). ◊ I przypadnieniém (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII w. s.v. 1. przypaść.

Znaczenia

I. Rzeczownik od „przypaść” (3)
- 1. Zdarzenie (1)
- 2. Dostanie się, trafienie się komuś (2)
II. To, co się komuś dostało, co ktoś otrzymał; tu: spadek (1)

I. Rzeczownik od „przypaść” (3):

1. Zdarzenie (1): Interventus, Actus ipse interveniendi – Wtim przipadnienię. Calep 555b.

2. Dostanie się, trafienie się komuś (2):

Wyrażenia: »przypadnienie losow« (1): A ći świádkowie onéy ſtrony/ któréy lóſy przypádły/ wwiedźieniu gránic przerzeczonych/ Zamków/ miaſt ſtron przerzeczonych/ zá przypádnieniém tych loſów [ex hac sortium accessione JanStat 848] nie máią ſie dotykáć SarnStat 1072.

»przypadnienie [czego] ku ręce [czyjej]« (1): Sectio item media vel aliqua pars bonorum sive omnia quibus multatur, confiscatio vulgo dicitur, Przipádnienie ymienia ku ręce Rzeczypoſpolitey álbo wzięcie ná królá ymienia cziyego zá winę. Mącz 377b.

II. To, co się komuś dostało, co ktoś otrzymał; tu: spadek (1): Cessio, Przipádnienie/ Spadek. Mącz 43b.

Cf PRZYPADEK, PRZYPADŁOŚĆ, PRZYPAŚĆ

LWil