[zaloguj się]
[pdf]

PRZYRZUCIĆ SIĘ (4) vb pf

się (2), sie (2).

Fleksja
praet
sg
3 m przyrzucił się
conditionalis
sg
3 m by się przyrzucił
f by się przyrzuciła

praet 3 sg m przyrzucił się (2). ◊ con 3 sg m by się przyrzucił (1). f by się przyrzuciła (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Powstać nagle i gwałtownie (o stanach psychicznych i ich objawach) [komu] (2): W tyſz ſłowá y Kápłan ich vpominánie vcżynił/ áż ſie wſzytkim płácż przyrzućił rzewniwy. BielKron 459v; Odpuść mi Kápłanie/ Zem ćię nie vſzánował w twym Kápłáńſkim ſtanie: Bo mi ſię gniew przyrzućił KlonWor 71.
2. Wystąpić, ukazać się na powierzchni (tu na skórze; o objawach chorobowych) (1): około rány thą máśćią pomázuy wodką ze pśinek/ álbo z roſchodniku/ á to áby ſye ogień [= stan zapalny] nieprzyrzućił SienLek 146.

[przyrzucić się komu na co: ále oná [...] przeſtáć poſługi [wobec trędowatej] niechćiáłá: y tráfiło ſię/ że ſię iey iuſz trąd ná rękę przyrzućił SkarŻyw 379.]

3. Przerzucić się, przejść na kogoś innego przez zarażenie (1): (nagł) O Liscie. (–) NIewiem by tá niemoc byłá/ Co by ſię nie przyrzućiłá. Wczorá mi páni piſáłá/ Ze po trzy nocy nie ſpáłá. Od tych czáſów mi nie śmieſzno/ Y ſam nie ſpię KochFr 29.

Synonim: przymiotać się.

Formacje współrdzenne cf RZUCIĆ.

Cf PRZYRZUCENIE

MP