Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PRZYRZUCAJĄCY SIĘ

Następne hasło: PRZYRZUCIĆ »

PRZYRZUCENIE (3) sb n

Pierwsze e jasne, końcowe pochylone.

Fleksja

	sg
N	przyrzucenié
I	przyrzuceniém

sg N przyrzucenié (3); -é (1), -(e) (2). ◊ [I przyrzuceniém.]

Sł stp brak, Cn w innym znaczeniu, Linde w objaśnieniu s.v. przyrzut.

Znaczenia

I. Rzeczownik od „przyrzucić” (3)
II. [Rzeczownik od „przyrzucić się”: Zarażenie się]

I. Rzeczownik od „przyrzucić” (3):

1. Rzucenie czegoś w kogoś a. w coś lub na kogoś a. na coś, obrzucenie (1): Coniectus, Iactus, coniectio – Przimiot, przirzucenię. Calep 242a.

2. Dodanie, dołożenie (1): Adiectio, Przirzucenie/ przidanie. Adiectus, idem. Mącz 162a.

3. Zbliżenie, przystawienie, przyłożenie czegoś, aby było blisko albo dotykało czegoś lub kogoś (1): Admotus, Przitknienie/ przirzucenie. Mącz [234]b.

II. [Rzeczownik od „przyrzucić się”: Zarażenie się:

Szereg: »dostanie albo przyrzucenie«: bywáły té tám w prawdźie niemocy, y rzadko y pewnym ludziam wedle czásów: ále nie z tą furyą, y nie ták iádowićie y przyrzutnie: bo to nie byłá słychána, áby młodym zrázu tákié kászle, krosty gorące, zgniła ropá z korzenia, dymioná, rány, záraz zá dostániém álbo przyrzuceniém być miáły. OczkoPrzymiot 3.]

Cf PRZYRZUCIĆ, PRZYRZUCIĆ SIĘ