[zaloguj się]
[pdf]

[PRZYTRĄCIĆ vb pf

Fleksja
praet
sg
3 m przytrącił
imperativus
sg
2 przytrąć

praet 3 sg m przytrącił. ◊ imp 2 sg przytrąć.

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

1. Uderzyć o coś [co]: To mowi Pan Bog/ Vderz rekę twoię/ y przytrąć nogę twoię [allide pedem tuum]/ á rzecż: Ach nieſtotys ná wſzyſtkie obrzydliwośći złych rzecży domu Izráelſkiego Leop Ez 6/11 (Linde).
2. Przygnieść, przycisnąć [kogo do czego]: tam tedy na tym zawrocie Pan Chrystus padł z krzyżem; więc iż zemdlony krzyża znosić nie mógł, który go do onej skały przytrącił, przyniewolili Simonem Cyrenaeum, który za nim krzyż dźwigał. RadzPodróż 82.

Synonimy: 2. przycisnąć, przygnieść, przytłoczyć.

Formacje współrdzenne cf TRĄCIĆ.]

AĆ