[zaloguj się]
[pdf]

PUŁTALAREK (1) sb m

pułtalarek, [pułtalerek, połtalarek a. pułtalarek].

-tal-, [-tål-], drugie a jasne; w -talerek pierwsze e jasne; w poł- o prawdopodobnie pochylone (tak w poł-); w -ek e prawdopodobnie jasne (tak w -ek).

Fleksja
sg pl
N pułtalarek
G pułtalerków
I pułtalarki(e)m

sg [N pułtalarek.] ◊ I pułtalarki(e)m. ◊ [pl G pułtalerków.]

Sł stp brak, Cn: półtalera, Linde bez cytatu: półtalarek.

Moneta srebrna o wartości połowy talara; argenteus, siclus, stater, tetradrachmum Cn: [Jezus] Płáći dwie dydráchmie/ zá ſię y zá Piotrá/ pułtálárkiem w gębie rybiey od Piotrá náleźionym. WujNT przedm 36; [zá piętnaśćie ſrébrników. [Os 3/2]) Zá piętnaśćie ſrébrników/ to ieſt pułtalerków. WujBib 957a].
a. [Zawieszana na szyi jako rodzaj wisiorka: łeżek 13 śrzebrnych [...], półtalarek pozłocisty z uszkiem, toczenica perłowa InwMieszcz 1559 nr 84.]

MFr