[zaloguj się]

136. Personifikacje i osoby dialogu lub dramatu.

Rzeczowniki nieosobowe użyte w personifikacji (w tym również personifikowane osoby dramatu) wyodrębniamy w rubrykę nienumerowaną Personifikacja (lub -e), umieszczoną przed ewentualną Iron. Co do wyrazów pochodzenia łacińskiego mogących pełnić funkcję n-pers por. 163.i.

a. Wyrażenia i zestawienia.

Jeżeli materiał taki wystąpi wyłącznie w postaci dwuczłonowej, tj. jako wyrażenie lub zestawienie, nie wyodrębniamy rubryki, lecz przykład umieszczamy w normalnym układzie części frazeologicznej z odpowiednią uwagą w nawiasie, np.:

Zestawienie: »stary frant« (osoba dramatu) (1)
Jeżeli jednak użycie personifikowane ma postać zestawienia, które ponadto występuje w zwykłym użyciu, postępujemy jak s.v. KORONA:
Personifikacja (1): BielSat Gv cf »Korona Węgierska«
(chodzi o przykład „Korona Węgierska mowi”). W części frazeologicznej po tytuliku piszemy w klamrze uwagę:
»Korona Węgierska« [w tym: personifikacja (1)] (7):
– i tu w normalnej chronologii przytaczamy cytat.

b. Uwaga o ilości użyć w funkcji osoby dialogu.

Jednowyrazowych, niepersonifikowanych osób dialogu nie wyodrębniamy w żaden sposób w obrębie znaczenia. Ponieważ jednak użycia takie rzutują często na statystykę użycia danego znaczenia, powiększając nieproporcjonalnie bezwzględną liczbę użyć, na końcu objaśnienia przed liczbą statystyczną dodajemy uwagę, np.:

[w tym: osoba dialogu w CzechRozm (x)] (x):
Postępujemy tak w odniesieniu do wszystkich tekstów o budowie dialogu (nie tylko dramatycznych) zarówno w grupie ogólnej (jeżeli osoba dramatu jest zwykłą osobą), jak i w obrębie rubryki Personifikacje.
Określenia osoba dramatu lub osoba dialogu używamy odpowiednio do typu utworu.