[zaloguj się]

225. Statystyka wariantów.

W nawiasie statystycznym notujemy ilość poszczególnych wariantów jednostki. Odpowiednie liczby podajemy tylko dla odmianek oddzielonych przecinkami i średnikami, natomiast warianty podane w nawiasie fakultatywnym lub słowotwórczym policzone są wraz z poprzedzającą je odmianką główną.
Przecinkom w tytuliku odpowiadają dwukropki w nawiasie statystycznym, średnikom odpowiadają średniki, np.:

»cały miesiąc, księżyc« (16:2),
»cło (za)płacić; (za)płacenie cła; cło płacone« (18;2;1),
»cło wybierać, wziąć; cło brane; cła wybieranie, pobor« (21:2;2;1:1)
– ale:
»wieczna (a. wiekuista) cześć« (21).
Jednostki uproszczone za pomocą itp. posiadają statystykę łączną, np.:
»(Panie) Boże chowaj itp.« (12),
a jeżeli są uproszczone w obrębie podstawowych wariantów strukturalnych, mają statystykę dla każdej struktury, por. przykład w 224.f.bb.

a. Suma odmianek pozornie wyższa od ilości użyć.

Jeżeli w jednostce zgrupowane są warianty bliskoznaczne, a w którymś z użyć występują obydwa łącznie, liczymy ilość odmianek zgodnie z materiałem (a więc suma ich będzie wyższa niż ilość użyć), w klamrze zaś wyliczamy te połączenia, np.:

»srogie, ciężkie karanie; srogość karania, w karaniu« [w tym: ciężkie a srogie (1)] [szyk 38:8] (30:10;6:1).
Różnic szyku i spójników w takich szeregowych określeniach nie bierzemy pod uwagę, dajemy zapis częstszy lub prostszy.
Jeżeli dublowanie występuje w kilku różnych kombinacjach, zapisujemy również tylko jedną (częstszą lub zawierającą częstsze warianty) i dajemy skrót itp., np.:
»kłos szczupły, cienki, wysuszony, niepleni, czczy« [w tym: szczupły i cienki itp. (3)].