[zaloguj się]

SPOSÓB TRAKTOWANIA KUSTOSZY, ŻYWEJ PAGINY I TEKSTÓW ERRATOWYCH

1. Kustosze.

Różnice graficzne, grafo-fonetyczne, fonetyczne i fleksyjne uwzględniamy wyłącznie w odpowiednich rozdziałach części gramatycznej (2 pierwsze typy tylko wtedy, gdy w artykule jest omawiana grafika), tj. nie włączamy ich do statystyki ogólnej hasła ani do statystyki znaczeń. Np. o ile kustosz do postaci śrzoda będzie brzmiał środa, piszemy:

śrzoda (x), środa (x+x kust).

Jeżeli odmianka z kustosza będzie jedyną w materiale, zapis będzie wyglądał następująco:

śrzoda (x), środa (kust).

O ile dla formy G sg lasa kustosz brzmi lasu lub lasow, postępujemy identycznie, tj.:

sg G lasa (x), lasu (x+x kust)

– albo:

sg G lasa (x), pl G lasow (x+x kust).

Może być również np.:

(kust : x),
(x+kust : x)
itp.

Jeżeli chodzi o jedno użycie, cyfry 1 nie piszemy, a więc zapis nawiasowy może brzmieć:

(kust)

– albo:

(x+kust).

Przy rozliczaniu oboczności wewnątrztekstowych zapiszemy:

(x:x+x kust)

– albo:

(x:x+kust)

– albo:

(x:x kust)

– albo:

(x: kust).

O ile postać z kustosza zawiera oczywisty błąd literowy lub znaczeniowy (np. forma fleksyjna niezgodna ze schematem zdania), nie uwzględniamy jej nigdzie.
Kustosze uwzględnione w części gramatycznej wprowadzamy do cytatów, np.:

laſa [kust: laſu].

Wypadki poprawnej postaci kustosza wobec błędnej tekstu właściwego pomijamy w części gramatycznej, ale sygnalizujemy w cytacie jak wyżej.