[zaloguj się]
[pdf]

JEDNOCZYĆ SIĘ (11) vb impf

się (10), sie (1).

e oraz o prawdopodobnie jasne (tak w jednoczyć).

Fleksja
inf jednoczyć się
indicativus
praes
sg pl
1 jednoczę się jednoczym się, jednocz(e)m się
3 jednoczy się jednoczą się
praet
pl
3 m pers jednoczyli się
conditionalis
sg
3 m by się jednoczył

inf jednoczyć się (1). ◊ praes 1 sg jednoczę się (1). ◊ 3 sg jednoczy się (1). ◊ 1 pl jednoczym się (1) SkarŻyw, jednocz(e)m się (1) SkarJedn. ◊ 3 pl jednoczą się (1). ◊ praet 3 pl m pers jednoczyli się (3). ◊ con 3 sg m by się jednoczył (1). ◊ part praes act jednocząc się (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI(XVIII) – XVII w. s.v. jednoczyć.

Łączyć się w zgodną całość, wspólnotą doprowadzać do jedności [w tym: z kim (8)] (11): Idzćie zá tymi Greckimi Doktormi/ ktorzy w tych piąći ſet lat przed námi/ z ſzcżerego ſercá z kośćiołem ſię Rzymſkim iednocżyli SkarJedn 353, 265, 292, 351; A my w iedno ćiáło znim [z Chrystusem] ſię iednocżym/ ćiáłem ſię iego ſtáiąc. SkarŻyw 91, 507.

jednoczyć się przez co (1): Stąd dowodzi Cyrillus/ iż Pan Chriſtus iednoczy ſię z námi przez vżywánie tego Sákrámentu/ nie tylko przez miłość/ ále też prawdziwie y ćieleſnie. WujNT 604.

jednoczyć się czym (4): SarnUzn F2v; záwżdy ſię z Bogiem ſwym ſercem y myślą iednocżąc/ ná modlitwie w namiećie ábo kośćiele przebył SkarŻyw 482, 150. Cf jednoczyć się czym w czym.

jednoczyć się czym w czym (1): [jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest] Temi ſię trzemi rzecżámi w iednym ćiele Chryſtuſowym iednocżem. SkarJedn 41.

W przeciwstawieniu: »jednoczyć się ... rozłączać się« (1): á coſz by to moy namilſzy pánie Oycze zá małżeńſtwo było/ ćiáłem ſię iednocżyć/ á ſercem y myſlą rozłącżáć. SkarŻyw 150.

Zwrot: »wespoł się jednoczyć« (1): Ociec s Synem ieſt ieden. Ponieważ obá w ſobie przemieſzkawáią/ á Duchá s. zwiąſkiem/ [...] weſpoł ſie iednocżą. SarnUzn F2v.

Formacje współrdzenne: przyjednoczyć się, zjednoczyć się; jednocić się, zjednocić się.

LW