[zaloguj się]
[pdf]

OBRĘCZYĆ (4) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf obręczyć
conditionalis
sg
3 m by obręczył

inf obręczyć (1). ◊ con 3 sg m by obręczył (2). ◊ part praet act obręczywszy (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w. s.v. obręczyć się.

Przyjąć na siebie odpowiedzialność prawną, zagwarantować coś, zapewnić, zaręczyć, zobowiązać się [w tym: co (3)] (4): Są niektorzy Prokuratorowie/ kthorzy od ſtrony pozwáney ſpráwuiąc rzecz żądáią od Powodu/ áby obręczył Gwar GroicPorz v3v; á ktoryby [starosta] od ſądu odſzedł vpornie winy nie obręczywſzy/ tháki ma być przykazan w winie 14 grzywien UstPraw F2v; Popráwá Státutu wysſzégo, o tytule Sczépie y o Dęby: dozwala poymáć y ſzácowáć, y obręczyć dla dwu przyczyn. SarnStat 669; [Caucionare obręcżic vel oprawic Cervus F31 51Av [idem wyd. 1535, 1539]; á tákowy gwar powinien powod obręczyć. SzczerbSpecSax 143 (Linde)].
Zwrot: »[za kogo] gwar obręczyć« (1): [wymaganie od powoda obręczenia gwaru jest ztym wymysłem] Abowiem tym obyczaiem vbogiego człowieká/ gdy niema kthoby zań Gwar obręczył/ łacwie od ſpráwy iego odżenie. GroicPorz v3v.

Formacje współrdzenne cf RĘCZYĆ.

Cf OBRĘCZENIE

DJ