[zaloguj się]
[pdf]

ROZSĄDCA (1) sb m

rozsądca, [rozsądzca].

o jasne; a prawdopodobnie jasne (tak w -ca).

Fleksja
sg pl
N rozsądca rozsądzcy

sg N rozsądca. ◊ [pl N rozsądzcy.]

Sł stp: rozsąca, Cn notuje, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

1. Ten, kto ocenia, opiniuje; aestimator Calep, Cn; arbiter, examinator, existimator, iudex, spectator Cn: AEstimator, Qui aestimat, et considerat – Szacząrz, Rozſzadca. Calep 37b.
2. [Sędzia polubowny, rozjemca; arbiter Vulg, Cn; conciliator, disceptator, pacator, pacificator, reconciliator, sequester Cn: Ieſliby ſie powádźili mężowie/ á vderzyłby który niewiáſtę brzemienną/ ták żeby poroniłá/ ále ſámá żywá zoſtáłá: podlęże ſzkodźie/ ileby mąż niewiáſty záżądał: á rozſądzcy oſądzą. WujBib Ex 21/22 (Linde).]

Synonimy: 1. probierz, szacarz; 2. cf ROZSĄDZACZ .

Cf ROZSĄDNIK, ROZSĄDZACZ

LW