[zaloguj się]
[pdf]

POWONIAĆ (6) vb pf i [impf]

Oba o oraz a jasne.

Fleksja
inf powoniać
praet
sg
3 m powoniåł
f powoniała
imperativus
sg
2 powoniåj

inf powoniać (1). ◊ fut [i praes 1 sg powoniåm]. ◊ 3 sg powoniå (1). ◊ praet 3 sg m powoniåł (1). f powoniała (1). ◊ imp 2 sg powoniåj (2).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde bez cytatu s.v. powonić.

Znaczenia
(Po)wąchać; odorari, olfacere Mącz (4): Tu sagacius odorabere, Ty pilniey powoniay. Mącz 260a; [Powoniam/ Odoro, olfacio. Volck Ttt].

powoniać czego (3): Máłpá kiedy [...] vſt lwowych powoniáłá: [...] Táko ſie ieſt wymówiłá: Ná wonić ſie teras nie znam/ Bo wielką rymę w nośie mam BierEz R3; Vis olfacere istud pomum, Chceſz powoniáć tego yabłká. Mącz 261d, 260a.

powoniać co a. czego (2): kiedy práwe muſzkum/ tedy thák mocne ieſt/ iż gdy go powonia/ wneth ſie kreẃ noſem rzući. BielKron 267v; [Noe] ſkoro ſtánął ná ziemi oney/ zbudował napierwey ołtarz P. Bogu/ y ucżynił ná nim z krwie bydląt y ptákow cżyſtych ofiáry. [...] ſłodkośći ofiar onych powoniał Pan Bog SkarŻyw 271.

Synonimy: powąchać, wąchać.

Formacje współrdzenne cf WONIAĆ.

Cf POWONIANIE, POWONIENIE

MN