[zaloguj się]
[pdf]

BENEDYKCYJA (1) sb f

Fleksja

A sg benedykcyją.

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Błogosławieństwo, znak krzyża uczyniony przez duchownego nad osobą lub rzeczą przy równoczesnym wygłoszeniu odpowiedniej formuły liturgicznej [benedictio in sacris litteris ‒ szczęście, bogosławieństwo Mącz 87a; vulgo benedictio, solennis precatio Pontificis – przeżegnanie biskupie, papieskie, kapłańskie Cn; benedictio Łac śr]: [Szlachcic rzymski Wergiliusz Krescencjusz] Do Papieżá ich [Polaków] po benedykcyą doprowádźił/ y wſzędźie chćiał z nimi być/ áby wſzyſtkim ich potrzebam zábieżáć/ y niedoſtátki záłożyć mogł. ReszList 172; [[Uchański] ieździł w poſelſtwie do Papieżá Grzegorzá Trzynaſtego/ z obedyencyą od Krolá Stepháná/ ktoremu przynioſł Miecż y Czapkę do Wilná/ w Roku 1580. Ktemu Benedykcyą/ że mógł przeſpiecżnie woynę podnieść na nieprzyiaćielá Iwáná Kniáźiá Moſkiewſkiego. PaprHerby 277.]

Synonimy: błogosławieństwo, pożegnanie.

BZ