Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BOJARZ

Następne hasło: BOJAZLIWIE »

BOJARZYN (7) sb m

bojarzyn (5), bojaryn (2); bojarzyn BierEz, Mymer¹, BartBydg, HistAl (2); bojaryn BielKron (2).

Teksty nie oznaczają ó; prawdopodobnie o jasne (tak Cn); a jasne (w tym 1 r. błędne znakowanie).

Fleksja

	sg
N	bojarzyn
D	bojarzyn(o)wi
A	bojarzyna
I	bojarzyn(e)m
V	bojarzynie

sg N bojarzyn (3). ◊ D bojarzyn(o)wi (1). ◊ A bojarzyna (1). ◊ I bojarzyn(e)m (1). ◊ V bojarzynie (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII(XVIII) ‒ XVIII w.

Znaczenia

1. W Wielkim Księstwie Moskiewskim szlachcic, rycerz posiadający dobra ziemskie (2)
2. Wielki pan, rycerz; bellator Mymer¹, BartBydg (5)

1. W Wielkim Księstwie Moskiewskim szlachcic, rycerz posiadający dobra ziemskie (2): A Krol Swátopłuch z Boiárynem Ruſkim był iego kmotrem. BielKron 322, 322.

W charakterystycznym połączeniu: bojarzyn ruski (2).

2. Wielki pan, rycerz; bellator Mymer¹, BartBydg (5): Boiárzyn cżáſu iednego/ Máiąc koniá wybornego: Kupił k niemu y drugiego BierEz O4v; Mymer¹ 34v; BartBydg 18b; o namileyſzy boiarzynie dla cżego ieſtes ſtradaiący HistAl D4, F7v.

Synonimy cf BOJAR.

Cf BOJAR, BOJARCA