Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: (BRZĄKAĆ)

Następne hasło: BRZĄKAŁA »

BRZĄKAJĄCY (5) part praes act

a jasne.

Fleksja

sg
m	N	brząkający	f	N	brząkającå
	I			I	brząkającą

pl
N	subst	brząkając(e)

sg m N brząkający (2). ◊ f N brząkającå (1). ◊ I brząkającą (1). ◊ pl N subst brząkając(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.: brzdąkający s.v. brzękać.

Znaczenia

1. Wydający dźwięki metaliczne (3)
2. Wywołujący dźwięki przez potrząsanie instrumentów muzycznych, trącanie w struny (o człowieku) (2)

1. Wydający dźwięki metaliczne (3): RejAp 19; sſtałem ſię iáko miedź brząkáiąca/ (marg) miedzią brząkáiącą. G. (‒) [aes sonans] ábo cymbał brzmiący. WujNT 1.Cor 13/1.

2. Wywołujący dźwięki przez potrząsanie instrumentów muzycznych, trącanie w struny (o człowieku); pulsator Calep (2): á około nich pánny zewſſech ſtron ná bębniech/ brząkaiące RejPs 99; Calep 770b.

Synonimy: 1. brzmiący; 2. bijący.

Cf BRZĘKAĆ